1000 shanties is een ongoing guerilla-kunstinstallatie. Een shanty van het Franse chanter - zingen - is een lied dat vroeger aan boord van grote zeilschepen gezongen wordt als ondersteuning van de zware arbeid.
Een shanty wordt gebruikt als een protestlied tegen de slechte werkomstandigheden en de tirannie van de kapitein en stuurlieden. Het is afkomstig van het woord slave shanty of slavenhut en verwijst naar de liederen die door de slaven op de plantages worden gezongen.
Een shanty betekent ook een slum-huis, een huis in een krottenwijk, waar ook ter wereld. 1000 shanty’s is een doorlopend groeiend kunstproject dat bestaat uit een shanty-town, een slum, een sloppenwijk met 1000 huisjes op schaal gemaakt van afvalmateriaal en gevonden materialen zoals blik en drijfhout. De grotere huisjes zijn memorial rooms, geheugenkamers van het kind dat je ooit was. Een schuur, sheds, schuilplaatsen voor als het even moeilijk is.
1000 shanty’s is het verhaal van de mens als verhalenverteller.
nostalgie
In haar essay Nostalgia and Its Discontents schrijft Svetlana Boym dat nostalgie een verlangen naar een huis is dat niet bestaat of nooit heeft bestaan.
Nostalgie is een gemis. Nostalgie is een gevoel van verlies en ontheemding, maar het is ook een romance met je eigen fantasie. Onvermogen om naar huis te keren - en dat kan letterlijk zijn of figuurlijk ontheemd zijn, in de zin je nergens thuis te voelen – is zowel een persoonlijke tragedie als een activerende kracht. Voor de vele mensen over de hele wereld die in diaspora leven, mensen zonder huis is nostalgie niet alleen een artistiek hulpmiddel, maar een manier van overleven, een manier om zin te maken van de onmogelijkheid om naar huis te keren.
storytelling
De mens is een verhalenverteller. Verhalen vertellen is een van de oudste vormen van communicatie tussen mensen. Het is begonnen rond het kampvuur, het is begonnen in de koude, vochtige en aardedonkere grotten verlicht met fakkels. Vanaf die eerste verhalen die er verteld worden is er sprake van abstracte kunst, grotschilderingen, kunstig bewerkte bifaciale werktuigen gemaakt van vuursteen en kleine beeldjes, de zogenaamde Venusbeeldjes. Verhalen vertellen en kunst maken is niet alleen prettig en goed voor het onderhouden van sociale verbanden, het speelt ook een rol in het vormen van je identiteit, het verhaal dat je over jezelf vertelt. Verhalen vertellen en het maken van kunst helpt je te onthouden. Het geheugen is de zetel van de ziel. Het verhaal over jezelf dat je identiteit bepaalt, verandert steeds omdat je ervaringen voortdurend veranderen. Door deze ervaringen in een verhaal te verwerken maak je er een zinvol geheel van waardoor je je leven als een samenhangend geheel ervaart en coherentie is wat psychologen zeggen de bron van de zingeving van je leven. Dit verhaal wordt narrative identity genoemd. Naratief komt van het Latijnse woord narratio: verhaal. Je life story is niet een optelsom van afzonderlijke gebeurtenissen in je leven, het is je eigen mythe, waarin je keuzes maakt. Het verhaal dat je vertelt, focust op de uitzonderlijke gebeurtenissen, de goede en de slechte omdat dat de ervaringen zijn waarvan je de zin probeert te begrijpen en dat zijn de ervaringen die je vormen.
het kleine detail
Als mensen zich verplaatsen, verhuizen bijvoorbeeld gebeurt dit in relatie tot objecten waar ze aan gehecht zijn. Ze bestellen een verhuiswagen en nemen hun bezittingen mee. David Parkin heeft onderzocht wat er gebeurt bij gedwongen verplaatsingen zoals mensen op de vlucht en wat ze dan in de haast mee nemen. Wat blijkt? Vluchtelingen nemen spullen mee die ze nodig hebben voor praktisch nut, maar ook spullen die een emotionele waarde vertegenwoordigen en waaraan een persoon herinneringen heeft. Deze spullen zijn gekoppeld aan de memory of self and personhood.
Het zijn deze vaak kleine objecten, een teddybeer, een foto, een pop, die belangrijk zijn omdat het anderen laat zien wie je bent en je uniek maakt.
Het zijn ook de objecten die je herinneren aan vroeger toen je nog een kind was.
een voice
Een kind heeft een gezonde hechting nodig, als dit niet gebeurt, zal het op volwassen leeftijd last houden van verlatingsangst. Een kind heeft niet alleen een gezonde hechting nodig, het moet ook leren de moeder en vader of wie ook de eerste verzorgers zijn, los te laten en het kind helpen om niet bang te zijn zelfstandig te worden.
In dat proces van volwassen worden, gebruiken kinderen vaak hun geliefde knuffel. Deze knuffels kunnen transitional objects worden d.w.z. dat ze een hulp zijn bij de overgang van een omnipotent besef – het gevoel het middelpunt van de wereld te zijn – naar een zelfstandig individu.
Als dit proces niet goed verloopt, zowel bij de hechting als bij het loslaten blijven deze transitional objects een rol spelen in de volwassenheid. En zelfs als het wel lukt zelfstandig te worden maken volwassenen soms gebruik van transitional objects omdat het proces van individuatie nooit voltooid is. Een kind, een mens kan niet een individu zijn zonder een eigen identiteit, een voice. Transitional objects spelen een rol in dit voortdurend schrijven en herschrijven van het levensverhaal.
Toy, toy toy
